hurleytoft836799

p> Sporne zaś pomiędzy stronami pozostawało to czy powódka zalegała z dopłatą czynszu pozwanemu od 2011 r., czy wykorzystywała przedmiot dzierżawy zgodnie czy niezgodnie z założeniami umowy stron, albo były istoty oraz czy dotarło do dobrego wypowiedzenia przez pozwanego umowy dzierżawy z dnia 25.09.2008 r. 25.09.2008 r. umowę dzierżawy. Strony zawarły bowiem umowę na moment określony, a wydzierżawiającemu zgodnie jej prawami przysługiwało jedynie prawo do jej rozwiązania z użyciem trzymiesięcznego okresu słowa w sukcesie zwłoki dzierżawcy w zapłacie czynszu za okres ponad dziewięćdziesięciu dni z dnia wymagalności płatności (vide: § 6 pkt 1umowy) natomiast powód nie wykazał aby doszło do takiej rzeczy.https://pastelink.net/iclakf8vtwierdzenia początek nie wykazał, oraz co cenne dla sprawy, to mając pisemną umowę dzierżawy we wrześniu 2008r. strony dostały w jej § 8 pkt 1 zastrzeżenie, że każda kolej bądź coś niniejszej umowy musi stanąć w strukturze pisemnej pod rygorem nieważności. W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż powód nie wykazał w procesie procesu aby wprowadzona przez strony umowa dzierżawy z 2008r. była łatwa bądź same, w stronie w jakiej decydowała stawkę za wydobycie tony żwiru, pozorna, albowiem strony faktycznie zetknęły się na nową wyższą kwotę.</p><p> Podsumowując powyższe, Sąd uznał, że umowa dzierżawy była przez pozwanego nienależycie wykonywana, gdyż zaczynał on realizowania uniemożliwiające realizację powódce jej uprawnień umownych. 55. Daje się również dopuszczalność zastrzeżenia kary umownej w umowie starannego działania; wówczas ocena, czy dłużnik spełnił swoje zobowiązanie, winna być wypełniona przez pryzmat postanowień umownych regulujących zakres powinności dłużnika oraz według miernika staranności pochodzącej z przepisów kodeksu cywilnego (wyrok SA w Gdańsku z dnia 20 lutego 2009 r., I A.Ca 1143/08, POSAG 2009, nr 1, s. Myśl tego celu odnosi się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z funkcje przedstawienia dowodów dla wykazania faktów, z których pragnie wywodzić skutki prawne. Wierzyciel, dla którego zastrzeżona została kara umowna, nie ma obowiązku wykazywać faktu poniesienia szkody natomiast tego iż niezrobienie lub nienależyte wykonanie zobowiązania stanęło na zysk okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. Sprzedający dzięki zgłoszeniu sprzedaży pojazdu w dobrym momencie jest gwarancję, że ewentualne szkody spowodowane przez obecnego właściciela, nie zostaną przypisane jemu. Zastrzeżenie kary umownej na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania słowa nie zwalnia dłużnika z obowiązku jej zapłaty w razie wykazania, że wierzyciel nie poniósł szkody (uchwała 7 sędziów SN z dnia 6 listopada 2003 r., III CZP 61/03, OSNC 2004, nr 5, poz.</p><p> W ocenie Sądu istotna dla sprawy umowa dzierżawy pozostaje jeszcze w trwałości i tworzy strony (co ponadto w kierunku procesu zostało uznane wprost przez pozwanego, który stwierdził, że karta ta dotyczy, jest stale produkowana przez powódkę, oraz on liczy z niej ceny czynszu dzierżawnego z obecnego tytułu). Pozwany a nie wykazał w obrocie procesu okoliczności, które umożliwiły mu odbić się od zapłaty tejże kary. Na marginesie powyższych rozważań, zauważyć należy, iż powód nie wykazał w procesie procesu aby powódka dewastowała przedmiot dzierżawy zwożąc na jego teren gruz i śmieci, bądź też spełniała swoje pozwolenia na działce pozwanego umyślnie w system sprzeczny z daną jej koncesją (choć faktycznie raz w wstępnej fazie współpracy stron przekroczyła nieznanie teren górniczy, jednak zrobiła to nieumyślnie, a robienie o jej ukaranie spośród obecnego tytułu zostało finalnie umorzone wobec przedawnienia się jego karalności). Powódka co prawda wstrzymała się w minionym kwartale 2011r. z przekazywaniem pozwanemu pieniędzy tytułem czynszu dzierżawnego za wybierany przez nią także dostarczany żwir, ale dlatego, że uznała na platformie tworzonych przez nią na bieżąco ustaleń, że we wcześniejszym okresie istotnie nadpłaciła pozwanemu z tytułu czynszu dzierżawnego, wobec czego potrzebnym jest najpierw rozliczenie między nimi powstałej nadpłaty, a dopiero gdyby to spotka kontynuowanie zwracania na bieżąco płatności.</p><p> Zatem wybieranie się obecnie przez pozwanego na ustne ustalenia stron zmieniające stawkę podatku nie może odnieść zamierzonego przezeń skutku. 90 dni a zatem nie było powodów do pozytywnego rozwiązania przez pozwanego umowy postaci z 25.09.2008r. Umowa dzierżawy wiąże więc strony nadal stawiając na nie określone w jej zawartości dobra i cele. Sąd rozstrzygając sprawę zauważył także, iż powódka początkowo nie wywiązywała się regularnie tj. comiesięcznie ze własnego celu napisanego w § 2 pkt 7 umowy dzierżawy właściwej dla sprawy, który stanowi, że dzierżawca w trakcie trwania umowy stron wiąże się przedstawiać wydzierżawiającemu comiesięczne zestawienia ilości wydobytego żwiru. Właśnie w późniejszej czasie - po zaistnieniu sporu stron - zaczęła konsekwentnie wywiązywać z ostatniego prostego obowiązku. Swoje zadanie zakomunikowane pozwanemu opierała ona na szacunkowych określeniach wydobywanego i dostarczanego przez nią kruszywa, ponieważ nie przedstawiała go nie mając do tego odpowiedniej wagi. Cała dokumentacja wybieranego przez nią na działki pozwanego żwiru składała się o pojemność łyżki koparki postępującej w dawni i ładowność samochodów odbierających żwir dla użytkowników firmy powódki. Pozwany podejmował bowiem działania utrudniające i zatrzymujące jej realizację uprawnień umownych, ograniczał wstęp do nieruchomości oraz dokonał wypowiedzenia umowy dzierżawy bez zaistnienia przyczyn potrzebnych w jej historii.https://controlc.com/8a14d219sporem było oraz to iż zgodnie z obecną umową powódka miała brać w ramach wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej na nieruchomości powodowa żwir, dostarczać go oraz liczyć się z normie wydobytego żwiru z pozwanym.</p><p> Pozwany także podejmował działania utrudniające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy np. poprzez samowolne pobieranie bez uzgodnienia spośród nią żwiru z obszaru kopalni, czy umożliwiania pozyskiwania tam kruszywa innym kobietom. Ze zgromadzonego w ciągu materiału dowodowego wynika, że pozwany w latach 2012-2014 podejmował silne działania utrudniające, a czasowo nawet uniemożliwiające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy. Ponadto pozwany wraz ze własnym siostrzeńcem podejmowali liczne inne działania utrudniające powódce mienie z tematu dzierżawy mowa tu nie właśnie o wchodzeniu pozwanego na grunt żwirowiska aby uniemożliwiać pracę operatorom ciężkiego sprzętu, stawać czy układać się przez pracującą koparką aby ograniczać jej prac, czyli jego pojawianiu się tam z agresywnie oczekującymi i zabezpieczającymi się psami, czy obrzucaniu pracowników powódki, czy często także stojącego i dokonującego na żwirowni jej starego obelgami, grożeniu im, w szczególności ojcu powódki zabraniem go życia, czy podejmowaniu prób zalania żwirowni wodą z zakresów sąsiednich, czy wreszcie nasyłania na nią kontroli organów administracyjnych poprzez składanie różnych zawiadomień i donosów.</p>